Schilderkist op een hekje

Op de tweede dag van mijn schildertrip naar Zwitserland, begin dit jaar, was ik met de kabelbaan naar de top van de Aiguille du Midi gegaan, om te proberen daar iets te schilderen. Gelukkig lukt mijn eerste 'topschilderpoging' en daarmee had ik al een leuke studie; van het uitzicht op de Mont Blanc. Hier zat ik - bij het rode stipje (wat een schitterende plek om te zitten werken, klik de foto even aan voor een vergroting!):

Ik had zelfs tijd over om nóg iets te gaan schilderen, hoewel er steeds meer wolken aan kwamen drijven. Als ik op die plek schuin naar beneden keek, zag ik deze rotspartij die me wel een schilderijtje waard leek:

Het probleem was alleen, dat er een hek om het kleine platform zat, dat mijn uitzicht belemmerde vanaf mijn stoeltje. Dat hek zorgde er trouwens wel voor dat je niet direct 300 meter naar beneden donderde bij één misstap, maar het zat me voor het schilderen in de weg. Ik besloot mijn schilderkist maar op het hek te zetten.

Daardoor liep ik veel kans dat mijn hele schilderkist over het randje zou vallen als ik er per ongeluk tegen aan zou stoten. Dit loste ik op door mijn zakmes te pakken, daarmee het koord van de capuchon van mijn jas te snijden, en dat te gebruiken als een soort life-line voor mijn kist.


Inmiddels waren er heel veel sneeuwkristallen op mijn kist & verf gevallen (het was nog steeds -13 graden), waardoor de situatie om te schilderen steeds moeilijker werd.


Ik blies eens even hard om een deel van de kist weer schoon te krijgen. Per ongeluk blies ik het kleine aluminium bakje waar ik altijd het schildermedium in doe, over het randje van de kist. Ik kon het wel twintig seconden volgen terwijl het over de bevroren rotsen naar beneden stuiterde.

De twee Alpenkauwtjes die de hele tijd bij mij in de buurt hadden gezeten doken er achteraan, de diepte in, om te zien wat dat nu weer was. Wat doen die vogels daar überhaupt op 3842 meter hoogte, waar niks meer groeit?

Ik pakte een reserve aluminium bakje dat ik speciaal voor dit soort gevallen had meegenomen, maar mijn verf was zo'n taaie ijsbrij geworden, dat het schilderen onmogelijk was:

Toch was dit misschien wel de mooiste buitenschilderdag van de afgelopen jaren! Ik heb nog een half uurtje over de trappen en vlonders op de top rondgelopen en daarna ben ik weer naar beneden gegaan.

Als je hieronder op het blauwe label schilderkist klikt, zie je een heleboel berichten over deze Zwitserse schildervakantie (moet je waarschijnlijk iets naar beneden scrollen).