"..... Nadat we al uren door de eindeloze zandvlaktes hadden gereden stopten we op een stationnetje. Eén gebouw, vijf huizen en verder alleen maar zand.
Na een paar minuten kwam er een trein van de andere kant, en toen die naast ons gestopt was zwaaide ik naar de Chinees die precies door het raampje tegenover mij keek. Hij zwaaide met een lachje terug en had ook wel door hoe mooi dit was: twee volslagen onbekenden, middenin de woestijn. Even later begon zijn trein weer te rijden. We zwaaiden nog een keer en toen vertrokken wij ook weer, precies de andere kant op...."
Uit: 'Van Moskou naar Peking met de Transsiberië-express', Rutger Hiemstra 2006
No comments:
Post a Comment