Op zoek naar een geschikte plek om de derde nacht door te brengen, reden we langzaam over verlaten weggetjes, door druipende bossen en langs vervallen schuren. Opeens doemde dit op uit het donker:
We vonden deze schuur er zodanig spookachtig uitzien, dat we hem niet eens van binnen bekeken hebben. En dat was zelfs nog vóórdat we even later diep in een bos op een steeds smaller en drassiger pad terecht kwamen. Het regende, de wielen zakten steeds dieper weg in de modder, de sfeer in het bos werd steeds onheilspellender en het pad ging opeens steil omlaag.
Ik zat toevallig achter het stuur, en zei: "Dit gaat niet goed. Als ik hieronder ergens vast kom te zitten, dan gaat het HEEL lang duren voordat we weer in de bewoonde wereld zijn."
Dat waren M en D met me eens, maar omkeren op dat smalle modderpad was niet mogelijk. Er zat dus niets anders op dan een kilometer met slippende wielen achteruit te rijden.
Wat waren wij blij toen we dat bos uit waren.
Alle bossen zijn geschikt om in te kamperen, maar sommige zijn geschikter dan andere.
No comments:
Post a Comment