T-shirt

Het was weer eens tijd voor de boodschappen dus ik ging naar de SuperDeBoer. Naast de ingang zat een man aldoor hetzelfde deuntje te spelen op een accordeon. Net zoals je nauwelijks meer door de Herestraat kunt lopen zonder lid gemaakt te worden van een krant of een organisatie -altijd voor maar een paar euro per maand!-, zit er tegenwoordig standaard voor elke Nederlandse supermarkt een man accordeon te spelen. Ik heb niets tegen een vrolijk muziekje op z'n tijd, maar na de afgelopen maanden supermarkten-met-accordeons in de hele provincie te hebben gezien ga je soms echt verlangen naar iemand die een mooi stukje op een oude gitaar speelt.
Maar wat gaf het, ik had een goed humeur want zojuist had ik bij de drukkerij mijn eerste zelfgemaakte T-shirt opgehaald. Hij was mooi gelukt dus ik had hem direct aangetrokken. Ik wilde wel eens zien of er mensen in de supermarkt waren die direct zouden zien dat dit geen 'gekocht' exemplaar was.
In de winkel lette ik aldoor goed op hoe iedereen reageerde.
Toen ik halverwege de kassa was had volgens mij nog steeds niemand door dat dit shirt echt uniek was.
Zelfs na het afrekenen, waarbij de dame achter de kassa ruimschoots te tijd had om mij te observeren, had ik in feite nog geen enkele reaktie gehad; vrij teleurstellend.
Met een iets minder goed humeur duwde ik het volle karretje naar de uitgang, waar opeens twee meisjes stonden die mij vast van het één of ander lid wilden maken. Nou, mooi niet dus.
"Wat heb jij een ontzettend gaaf t-shirt aan zeg!" zei het ene meisje.
Tien seconden later stond ik een formuliertje in te vullen, ik ging een goed doel steunen. Voor maar een paar euro per maand.