Wodanseik

Nadat we de eerste nacht onze nieuwe slaapzakken hadden getest onder het zeiltje op het bospad waren we vol vertrouwen wat betreft de volgende nachten. Aan het eind van de middag van de tweede dag liepen we een bos in - dat M. speciaal had uitgezocht omdat dit nog een stukje oerbos was, ook nog steeds op Zuid-Jutland - waar we een werkelijk prachtige oude eik tegenkwamen.
"Een Wodanseik" zei M. direct.
Ik ken alleen een Amerikaanse eik en een gewone eik, maar M. vertelde dat dat een bijnaam is, voor een een eik die door de Saksen werd gebruikt om hun God Wodan te aanbidden.

M. begon direct foto's te maken en ik heb mijn schilderkist er bij gepakt en we zijn aan de slag gegaan.
Toen de zon meer naar de horizon zakte, kregen we het plan om op deze plek te blijven slapen. In het laatste daglicht hebben we hout gesprokkeld voor een mooi kampvuur (dat uren zou moeten branden, het was tenslotte nog maar een uur of zes 's avonds) en onze matjes en slaapzakken uit de auto gehaald, die een paar honderd meter verderop stond, aan de bosrand.


We hebben de hele avond bij het vuur gezeten, in gezelschap van wat whisky, biertjes, wat worstjes en chips als avondeten en de sterren die overal boven ons tevoorschijn kwamen. Ook de maan kwam na een poosje boven de bomen uit, zie hieronder wat foto's (van M.) daarvan.


Het was ons wel duidelijk dat het niet écht de bedoeling was dat we hier gingen kamperen, maar we maakten geen rommel of lawaai, en het vuur hadden we wel 10 meter van de majestueuze eik aangelegd, zodat die er ook de volgende dag nog zou staan. Het was inmiddels nacht geworden. Soms hoorden we een uil, soms een auto die over een weg reed in de verte... en plotseling een blaffende hond, vrij dicht bij ons. We zagen een lichtpuntje van een sigaret, en opeens kwam er een Deen uit het duistere bos gelopen. Hij meldde ons dat we daar echt niet mochten kamperen, en ook het vuur was verboden: dit was namelijk het oudste bos in Denemarken. Maar hij zei dat hij het persoonlijk wel prima vond en liep weer verder op zijn nachtelijke wandeling door het duister. Aangezien wij het zelf ook wel prima vonden, zijn we er maar gebleven.
We hebben onze matjes uitgerold en besloten om onze slaapzakken eens echt goed te testen; we deden vrijwel alle kleren uit en kropen er in! Het zou niet gaan regenen dus we hoefden ook geen zeiltje te spannen: puur onder de sterren slapen. M. had een groene legerslaapzak met een waterdichte hoes er omheen, ik had een nieuwe rode slaapzak die tot -14 graden comfortabel zou moeten zijn. Dat zouden we wel eens even zien.

Ik merkte dat het buiten wel wat onrustiger slaapt. Ik hoorde zo nu en dan een auto aan de rand van het bos (die stopte?), er rende na een half uur een diertje achter onze hoofden langs, een soort rat of wezel of iets dergelijks en de maan scheen best fel... maar het was fantastisch! Ik had een groot deel van de nacht Cassiopeia recht boven mijn hoofd aan de hemel. Toen het ochtend werd en ik natuurlijk toch wel een heleboel uur geslapen bleek te hebben, had ik het nog zeer behaaglijk warm! Dit zag ik toen ik mijn ogen open deed:



We hebben toen het weer helemaal licht geworden was eerst maar eens koffie gezet.


Daarna liepen we met de slaapspullen naar de auto. Ik vroeg me aldoor af hoe koud het nou was geweest. Ik had meer dan negen uur in een koud bos gelegen, onder de sterren, in hooguit een paar graden boven nul. Toen we bij de auto kwamen zagen we dit. Totaal bevroren.

Wat een fantastische slaapzak!