Schilderen aan de kust

Het verhaaltje hieronder heb ik vorig jaar al eens gepubliceerd op een tijdelijke weblog over schilderen, misschien heb je het daar al gezien.



Bij het schilderen aan het campingstrandje had ik al snel weer wat kindertjes om me heen verzameld.
Links van me stond een klein slim meisje van een jaar of zeven, dat elke penseelstreek in de gaten hield.
"Is dat niet wat te geel?"
"Ga je dat trappetje nog tekenen?"
"Moet dat water niet wat donkerder?"
"Ga je er ook vissen in het water tekenen?
Ik zei dat ik dat trappetje nog wel ging doen, maar nu nog niet, dat de stenen misschien inderdaad wat te geel waren, en dat het water eigenlijk ook wel wat donkerder kon, en dat ik er geen vissen in ging schilderen, omdat ik die vanaf die plek ook niet kon zien zwemmen.
Rechts van me stonden twee kleine mollige jongetjes ook geboeid te kijken.
De jongste was nogal verlegen, maar de oudste vroeg ook vanalles; waar mijn papa was, of ik zelf een papa was, of ik dat trappetje nog ging tekenen en waarom ik eigenlijk niet in de tent zat te tekenen.
Het jongste ventje vroeg niks, en dat vond ik eigenlijk wel jammer. Ik vind het altijd leuk om dingen aan kinderen uit te leggen, zo heb ik ze laten zien dat die berg in de verte toch echt heel blauw was en dat het moeilijk was om de mensen te schilderen, omdat die veel te veel heen en weer liepen.
Het enthousiasme van de kinderen werd erg groot toen ik voor de aardigheid een klein zwart hondje bij schilderde.
Het jongste jongetje was daardoor ook iets dichterbij gekomen en gluurde even naar mijn schilderijtje.
Aha, dacht ik, nu durft hij eindelijk ook wel een vraag te stellen.
Hij was even stil, en wees toen opeens naar mijn bos krullen en zei, met een vertwijfelde blik: "Heb jouw vader ook zo'n haar?!"