Geen wit, wel koffie.

Dinsdag was ik even met M. in het Lauwersmeergebied. Ik had na lang zoeken een plekje in de haven gevonden waar ik in de zon en uit de wind zat (ik had wel een dikke trui mee, maar er stond een nogal erg koud briesje), en waar ook nog wat te schilderen viel; ik wilde een poging wagen om het monsterlijke verroeste droogdok te schilderen - zie hieronder.

Dat leek me al niet gemakkelijk, maar het werd pas echt onmogelijk toen ik klaar was om de verf er bij te pakken. Mijn onmisbare tube wit lag nog thuis.
Heel stom, maar wat doe je er aan. Ik ben maar wat gaan prutsen met de kleuren die ik wel bij me had, maar dat ging niet best.
M. zou me pas over anderhalf uur weer komen ophalen, dus ik vroeg me af wat ik zou gaan doen: verder prutsen of even een wandelingetje maken?
Na een poosje ging er een eindje verderop een deur van een camper open. Er kwam een mevrouw aanlopen die eens wilde kijken wat ik aan het doen was. Ze was bang dat ze me van het werk hield, maar ik vond het juist wel gezellig. Toen we een tijdje hadden zitten kletsen over vanalles (ik was inmiddels een geparkeerde auto aan het schilderen met zo'n beetje alleen maar blauw en oker...) zei ze opeens: 'Hé, zal ik je even koffie brengen?'
'Dat lijkt me geweldig!' zei ik!


Bij de koffie kreeg ik zelfs ook nog een plak zelfgebakken overheerlijke zuid-Drentse kruidkoek!
De mevrouw vond het zó leuk en mooi wat ik aan het maken was, dat ik haar de schets van de auto maar geschonken heb.
Ik weet niet of ze zelf op de foto wilde, dus ik heb haar maar even wat minder herkenbaar gemaakt:

Toch weer een hele leuke buitenschilderervaring. Zelfs zonder wit.